اما از دست دادن مزارع گل داوودی سفید Tongxiang فقط مربوط به چای نیست. این گل بخشی از یک تعادل کشاورزی متنوع و ظریف بود: کشاورزان در دشت هانگجیاهو اطراف آن را در کنار کرم ابریشم، نژادهای گوسفند محلی، سبزی خردل، برنج، ماهی های برکه ای و سایر موجودات زنده کشت می کردند. کود گوسفند و مدفوع کرم ابریشم گل داوودی را بارور می کرد، در حالی که برگ های داوودی از خاک محافظت و تغذیه می کردند. این اقدامات علاوه بر به حداکثر رساندن استفاده از زمین و بهره وری، باعث حفظ زمین و کاهش وابستگی کشاورزان به کودهای خارجی شد.
در میان مصرف کنندگان چای گل داوودی، این تغییرات تا حد زیادی مورد توجه قرار نگرفته است. چای گل داوودی سفید به راحتی در فروشگاه ها و آنلاین در دسترس است، تا حدی به این دلیل که تولیدکنندگان چای از حفره های موجود در سیستم تنظیم محصول سوء استفاده کرده اند. درست همانطور که برخی از بازرگانان خرچنگ های غیر محلی را در دریاچه یانگ چنگ خیس می کنند تا آنها را به عنوان خرچنگ مودار اصیل بسته بندی کنند، گل داوودی سفید به Tongxiang وارد می شود، فرآوری می شود و به عنوان چای Tongxiang دوباره فروخته می شود.
در sixthtone.com بیشتر بخوانید
شاید این توضیح می دهد که چرا مناطق سنتی کشت چای در امتداد سواحل توسعه یافته چین شروع به ترک این محصول در دهه 1990 و 2000 کردند. Tongxiang، در استان شرقی ژجیانگ، نزدیک به چهار قرن مرکز کشت و کار hangbaiju یا “گل داوودی سفید رنگ” بوده است. در واقع، با توجه به ثبت رسمی محصولات کشاورزی چین، hangbaiju واقعی با terroir آن تعریف می شود: فقط می توان آن را در بخش کوچکی از Tongxiang تولید کرد.