ابر عظیم و چرخانی است که از گاز و غبار تشکیل شده و در فضای میان ستاره‌ای قرار دارد. بنابراين درجه حرارت متناظر با چنين صدور نوري نمي‌تواند با درجه حرارت سطحي خورشيد اختلاف فراوان داشته باشد و اين درجه حرارت بايستي به چند هزار درجه برسد. با این حال نام‌های مشهور در نجوم طی سال‌ها به سحابی‌ها هجوم آورده‌اند. ادوین هابل به طبقه بندی سحابی‌ها بر اساس طیف‌های نوری که تولید می‌کنند کمک کرد، همچنین او کشف کرد که تقریباً همه سحابی‌ها با ستارگان در ارتباط هستند و با نور ستارگان روشن می‌شوند. تنها در قرن 17 و پیشرفت‌های ابزار نجومی و رصدی بود که سحابی‌های بیشتر مشاهده شدند. در سال 1610، نیکولاس کلود فابری پیرسک سحابی جبار را کشف کرد که این سحابی در سال 1618 توسط یوهان باپتیست سیسات مشاهده شد.
مدت عمر این سحابی ها کوتاه و حدود ده هزار سال است که در مقابل عمر چند ملیون ساله ی ستاره ها ف بسیار نا چیز است. سحابی‌های سیاره‌ای نامشان را مدیون اشتباهی هستند که زمانی در تعیین ماهیت آن‌ها رخ داده است. زمانی تصور می‌شد که این سحابی‌ها به دلیل شکل کروی شان، سیاره هستند.
به گزارش بیگ بنگ، مدتی است که دانشمندان و ستاره‌شناسان دریافته‌اند که فضای دوردست، خلأ مطلق هم نیست. بیشتر سحابی‌ها ظاهری گسترده و وسیع دارند؛ به طوری که قطر هرکدام می‌تواند از مرتبه‌ی صدها سال نوری باشد. هرچند که سحابی‌ها از فضای میان‌ستاره‌ای اطراف‌شان چگال‌تر هستند، اما حتی نسبت به محیط‌های خلأ ساخته شده بر روی زمین هم سبک‌تر می‌باشند. تا کنون تعداد کمی از این نوع سحابی ها کشف شده اند که از جمله ی آن ها می‌توان به سحابی خرچنگ اشاره کرد. در کهکشان راه شیری، حدود 120 باقی‌مانده ابرنواختری کشف شده است.
- موج‌های ضربه‌ای انفجار ابر نواختر با سرعت هزاران کیلومتر در ثانیه در محیط میان ستاره‌ای سیر می‌کنند.
- این گاز بشدت رقیق است و غلظتی حدود یک اتم در هر سانتی‌متر‌مکعب دارد.
- به عنوان مثال، ستاره R136a1 جرمی معادل 265 برابر جرم خورشید دارد و شعاع آن ۴۰ برابر شعاع خورشید است.
- سحابی‌ها همواره حرکت می‌کنند هرچند در تصاویر بسیار آرام و ساکن به نظر می‌رسند.
سحابی چیست؟ سحابی ها زادگاهی برای مجموعه ستارگان، منظومه ایمنا
اجازه می دهم از آدرس ایمیل من برای اعلان نظرات و پاسخ های جدید استفاده گردد (می توانید هر زمان كه بخواهید آنرا لغو کنید). مشخص شد این مشاهدات سحابی نیست بلکه مجموعه‌ای از ستارگان است.
سحابي ابر يا هر چيز ديگري است که از گرد و غبار و گاز ميان‌ستاره‌اي تشکيل شده است. سحابي‌ها‌ي تابان ابرهايي گازي هستند که به علت نور ستارگان مجاور خود قابل رويت هستند. مانند سحابی بازتابی، سحابی تاریک هم پرتویی تولید نمی‌کند، اما برخلاف بازتابی‌ها، نور ستاره های نزدیک را هم بازتاب نمی کنند بلکه سد سحابی چگونه تشکیل میشود راہ نور می‌شوند. گرافیت و یخی که درون غبار این سحابی‌ها وجود دارد یک دلیل خوب برای تاریک بودن آن‌هاست. اولین مشاهده‌ی مکتوب در سال ۱۵۰ میلادی توسط بطلمیوس صورت گرفت که او در کتابش “المجسطی” آورده که متوجه حضور ۵ ستاره شده که شبیه به سحابی هستند. او همچنین متوجه ناحیه‌ای پرنور میان صور فلکی خرس بزرگ (دُبّ اکبر) و برج اسد شد که با هیچ یک از ستاره‌های دیگر مرتبط نبود.
آیا تعداد سیارات مشابه زمین بیشتر از تصورات پیشین است؟
شاید سپس سحابی تاریک با ستارگان جوان گرم حرارت ببیند و به سحابی نشری درخشانی تبدیل شود. برای ثبت طبیعت تماشایی سحابی ها، تلسکوپ ها – مانند تلسکوپ فضایی هابل و تلسکوپ فضایی جیمز وب – از تشعشعات فروسرخ ساطع شده توسط سحابی ها برای ایجاد تصویر استفاده می کنند. نور مرئی ساطع شده از ستارگانی که در داخل و اطراف یک سحابی شکل می گیرند، می تواند توسط ابرهای متراکم کیهانی از گاز و غبار که یک سحابی را تشکیل می دهند مسدود شود. بنابراین، دانشمندان باید به سایر طول موج های نوری که از سحابی ساطع می شوند، مانند تشعشعات فروسرخ توجه کنند. دوربین‌های مادون قرمز روی JWST برخی از دقیق‌ترین تصاویر سحابی‌ها مانند سحابی سیاره‌ای حلقه جنوبی را از بین برده‌اند.