چیزی که همه این ویژگی‌های گیاه‌شناسی را به هم مرتبط می‌کند، ویژگی مشترک آنها در مرتب شدن به صورت مارپیچی است که به دنباله‌ای عددی به نام دنباله فیبوناچی می‌پیوندند. این مارپیچ ها که برای سادگی به آنها مارپیچ فیبوناچی می گویند، در گیاهان بسیار گسترده هستند و دانشمندان از لئوناردو داوینچی تا چارلز داروین را مجذوب خود کرده اند.
شیوع مارپیچ های فیبوناچی در گیاهان امروزی به حدی است که اعتقاد بر این است که آنها یک ویژگی باستانی و بسیار حفاظت شده را نشان می دهند، که قدمت آن به اولین مراحل تکامل گیاه برمی گردد و به شکل کنونی خود ادامه می یابد.
اگر تا به حال چشمان شما به چیدمان برگ ها روی ساقه گیاه، بافت آناناس یا فلس های درخت کاج کشیده شده است، ناخودآگاه شاهد نمونه های درخشانی از الگوهای ریاضی در طبیعت بوده اید.
با این حال، مطالعه جدید ما این دیدگاه را به چالش می کشد. ما مارپیچ‌های موجود در برگ‌ها و ساختارهای زایشی یک گیاه فسیل‌شده را با قدمت ۴۰۷ میلیون سال بررسی کردیم. با کمال تعجب، ما متوجه شدیم که تمام مارپیچ های مشاهده شده در این گونه خاص از این قانون پیروی نمی کنند. امروزه تنها تعداد بسیار کمی از گیاهان از الگوی فیبوناچی پیروی نمی کنند.